و شما پناه های مدام... زن شماره دو
دو: خانم میلر / مک کیب و خانم میلر
چطور می توانم فقط از یک لحظه بنویسم، وقتی حرف از خانم میلر می شود...
یعنی بگذرم از سکانس رستوران و از آن ولع تماشایی خانم میلر موقع سفارش دادن غذا؟ از آن تند تند خوردن با اشتها و اشتیاق؟ که نگاه های متعجب و تحسینگر مک کیب را در جا تصاحب می کرد؟ بگذرم از جایی که خانم میلر به عنوان رئیس فاحشه خانه، آن بیوه تازه وارد را آماده می کرد؟ از آنهمه مهربانی آغشته به حسرت و افسوس؟
نکته اینجاست که من حتی وقتی که مک کیب دارد از پله ها می رود بالا که برسد به خانم میلر و یکی از دخترها به او می گوید ایشان مهمان دارند هم در چشمهای محزون و چهره در هم مک کیب تصویر بانوی یکه او را می بینم. یا مثلا انجایی که از پنجره اتاقش به پنجره اتاق کنستانس محبوبش نگاه می کند و شروع می کند به حرف زدن با خودش و برای دیوار های خانه، عشقش، شورش، تعلقش و همه چیزش را بیرون می ریزد، فقط و فقط زنی را می بینم با موهای فرفری و چشم های بی نهایت درخشان که در رب دو شامبر صورتی لطیفش پنهان شده است... پنهان شده است...
داستان عشق شورانگیز مک کیب و خانم میلر جای خود... من قریب غربت چشم های نشئه کنستانس میلرم وقتی با نهایت آنچه من از اندوه می شناسم، بی اشک اما آبستن هزار دریا، به دوردست ها خیره مانده است... و نمی داند سوار او جایی میان برف و خون آرمیده است.
این نمای ابدی مرا می کشاند به دوردستهای کشف نشده و ناشناخته عشق... و تنهایی ویرانگر زنی فاحشه که گاهی اوقات خیلی مهربان می شد.
پی نوشت: زیبایی خراباتی جولی کریستی تقدیم به میثم... نمایش این درجه از شادی و غم توام فقط از این صورت استثنایی بر می آید.
ندا. م
بله می دونم... بوس به تو که قدر خانم میلر رو می دونی