باید ....

هیچ مرا دیده ای؟

جایی حوالی رفتن

               پرسه می زنم

دستت را که دراز کنی

               دستم را گرفته ای

با اینهمه

در سکوتی موحش نشسته ای و

من ذره ذره می ریزم

پوسیدن تمام لحظه ها

از جایی شبیه همین

آغاز شد

که کسی گفت باید و

هزار ظرف خالی روبرو را ندید

                                                          ندا. م