قربانی همه این صداهای نابهنجار... من بودم
از آدم ها تا دیوارها، همه حرف می زنند...
لابد درستش این باشد، که آدم دلش بسوزد وقتی یک هو، بی هوا، دیگری با دمپایی حمام شیرجه بزند وسط هر کاری وابسته به قلب ها... این دیگری نزدیک باشد و مهم باشد که بدتر... به نظرم نباید اینطوری باشد. حتی شاید لازم باشد آدابی وضع کنیم برای حرف زدن از هرچیز که مستقیم با خون و جنون آدمی در رابطه است. باید از این دستگاه های اشعه ماوراء بنفش بگذاریم حتی... بعید می دانم به خودی خود روزی برسد که ادم ها یاد بگیرند، یک جاهایی هست که قواعد از اعتبار می افتند... یک جایی هست که عشق و نفرت در آدمی در اوجی نامتصور و بعید آنچنان در هم می پیچد که همه چیز... همه چیز... همه چیز در جهان از صحت می افتد. رنگش می پرد... سرد می شود... یخ می زند... شاید باید فیلتری بگذاریم جلوی صدای آدم ها... به نظرت خطرناک نیست شنیدن این حکم ها؟ این هجمه از باید ها و نباید ها؟ اینجا؟ این حکم های انسان دوستانه زیادی محترم به کاخ صلح لاهه بیشتر نمی آید؟ ای بابا... اینجا مهلکه خونخواهی قلب هاست... قلب ها... قلب ها کی از اعتبار انقدر افتادند که درد گرفتنشان و تیر کشیدنشان اینهمه شوخی شد؟
گرمپ گرمپ دیوار ها کم بود، حالا ادم ها هم برای من صدایشان را آزاد کرده اند... چه جانانه هم قصد کرده اند مرا ببرند به یک حوزه متهوع که بیش از هرچیزی روان مرا می جود... همان نقطه آلوده "همه حق دارند"... همان باور کثیف "همه گناه دارند"... از این ریاکارانه تر چه موضعی می توان گرفت؟ هه! مگر همین امثالهم نبودند که ذوق کردند یک کسی را سراغ دارند که در رویاهای ش از ریاکاری قواعد دنیای متمدن به صراحت وحشیانه و غریزی کودک ها پناه می برد؟ حالا من را دوره کرده اند که مبادا خدای ناکرده به شمایل وقار و افتخار و غرورم خط بیاندازم؟ همین؟ وسط همه رنج های ما، قد همدردی شان همینقدر است؟ گور پدر همدردی... نفرت و عشقی که بلدند این شکلی ست؟ توی روزهای بالا و پایینش، "حق" خیرات می کنند؟ همین؟ کل توانشان دعوت به قربان صدقه های گل درشتی ست که تهشان بوی شاش مانده انسانیت های دم دستی و لاپایی می دهد؟ فراخوان به دعاهای خیرخواهانه ریاکارانه که مقدس پرستی تاریخی شان را ارضا کند؟
من می خواهم دندان هایم را نشان بدهم... می خواهم دری وری بگویم، انگار شیری که دارد آخرین غرشش را پیش از دریدن سر می دهد... ترجیح می دهم عین زن های روستایی چادر را ببندم دور کمرم و هرکسی که دارد با قلبم شوخی می کند را با چوب آنچنان بکوبم که بفهمد حق ندارد با قلب من شوخی کند... با بی ریایی ام شوخی کند... با عریانی ام... وای! عریانی ام... تف به ذات هر کسی که نداند آدم حق دارد هر که را با عریانی اش شوخی می کند، گاز بگیرد...
یکی به همه این صداهای حق طلب زیادی متجدد گوگولی مگولی بگوید من ترجیح می دهم، چهار دست و پا روی زمین بنشینم و عین سگ های درنده به هرچیزی که حرمت آن نقطه های قرمز را نگه نداشته، حمله کنم و تا مغز استخوانش را بدرم... با همین دندان ها... با همین لب ها... با همین دست ها... با همین جوارحی که به هنگامه نوازش همه شان وسط بوده... نه بخشی... نه کمی... همه شان...
کاش یک کسی جلوی دهان همه را بگیرد... من خود به خود به وسواس منزجر کننده حق دادن به همه، دچار هستم. دیگر نیازی نیست کسی برایم خطبه بخواند از هراس سقوط در ورطه غم انگیز حق ندادن به کسانی که حقم را مفت و مسلم زده اند زیر بغلشان و دارند می برند... هه! کاش لااقل قدرش را می دانستند...
*
راستش را بگویم؟ حالم دارد از خودم بهم می خورد که روزی هزار بار دستم را روی سینه ام نمی کوبم و نفرین نمی کنم... عینهو همه زن های اصیل فیلمفارسی های قدیمی... بگذار این میان هی بگویند حق بده... فحش نده... حرف بد نزنی ها! از شان تو دور است... راستش این روزها فکر می کنم آنچه بیش از هرچیزی از شان من دور است این درجه از بی غیرتی ست... این تماشا و سکوت... این لبخند...
کاش برای یک لحظه هم که شده،همه سکوت کنند تا من نفس بگیرم... نفس بکشم... بلند نفس بکشم... همه... و این همه حتی شامل دیوارها و اثاثیه خانه هم می شود که حرامزاده ها گویا تر از همیشه شده اند انگار. زبان دراز، شیوا... ور ور کردنشان قطع نمی شود... آرام و قرار ندارند و کاری جز گرفتن آرام و قرار من هم ندارند...
*
به ملیحه... دلیل هم نمی خواهد. هرچند خیلی دلیل دارد...
ندا. م
فرقی هم ندارد، دمپایی حمام پوشیده ی نزدیک که شیرجه می زند یا کامنت گذارِ دور که دوست دارد اینجا خواننده ی گرلز باشد و فیلم چشم بادامی ها و آیدای شاعر، چیزهای بی آشوب.
"حاسِبوا قبل ان تُحاسَبوا" این هم هست که فاعل قمارم خودم باشم تا مفعول حساب و کتابِ دیگران.
مدال را که برگردانده بود جمله ی پشت اش را که فاصله به فاصله ی کلمات ساخته بودند، خواند : "هر کاری می خواهی بکن"
پی نویس : چه عکس خوبی